Soms weet ik niet wat me bezielt, maar ok, ik deed het en ik heb een toezegging gedaan om maandelijks 100 euro contant te geven aan de broer waarvan zijn bedrijf failliet is gegaan.
Vorige week woensdag hadden wij 'zussendag'. Dat betekent dat wij, zes zussen, ons verleden, de dingen van alle dag en onze broers bekletsen.
Één zus zei dat ze overwoog om maandelijks een bedrag te geven via de kinderen aan de probleembroer in het hoge noorden.
Ik vertelde dat ik eerder geprobeerd had een bedrag in een enveloppe te stoppen, maar dat er telkens iets mis ging, dan maakte ik een schrijffout, dan stonden de letters niet netjes, dan scheurde ik per ongeluk de enveloppe. Dus na drie keer geprobeerd te hebben, dacht ik, laat maar zitten.
Vandaag vierden wij de veertigste verjaardag van een tien jaar oudere zus en gelukkig was mijn broer met zijn vrouw er ook. Ze vertelde dat meerdere familieleden al hulp hadden toegezegd. Ze dacht dat ze over een half jaar hun leven weer op de rit te zullen hebben en de financiële afwikkeling rond zou zijn. Ze hoopten niet dat ze met een grote restschuld komen te zitten. Mogelijk dat ze dan hun huis moeten verkopen in deze slechte tijd. Mochten ze hun huis uit moeten, dan hoopten ze dat over drie jaar te doen, wanneer de economie verbeterd is.
Mijn broer heeft inmiddels een nieuw bedrijf in gedachten, maar kan zich hiervoor nog niet inschrijven in de KvK, maar doet toch al wat werk.
Kortom, ze werken er hard aan. Wij mogen nog steeds moestuinen op het terrein waar hij vroeger op tuinde en waar wij allen geboren zijn. Het stuk grond is nu in handen van zijn kinderen.
Ik pinde vrolijk 200 euro in stilte en reed terug naar het feest en overhandigde dit aan haar.
Verder vond ik het opeens nodig om een mobiele telefoon te kopen bij de Lidl van 40 euro met grote toetsen en compatible met gehoorapparaten aan iemand die het zelf prima zou kunnen aanschaffen, maar niet doet. Eigenlijk dom, het is mijn één na oudste broer van 19 jaar ouder die ook altijd mij helpt bij de moestuin. Hij is er gelukkig blij mee en het werkt. Maar normaal zijn wij niet zo van de cadeautjes gevers.
Dus kortom, ik smijt met geld. Ik denk daarbij, dat deed ik vroeger ook altijd, met geld smijten. Sommige mensen kunnen veel gemakkelijker geld bij zich houden, maar ik niet. Ik heb dit blog hard nodig, maar de laatste tijd gaat het niet goed.
Update 6-8-2011: Het hoeft niet meer, dankzij het oppassen op de kleinkinderen, krijgen ze een jeugdzorg vergoeding, ze hebben het iets ruimer nu, vertelden ze.